Wiskery 

Kolejną wadą takiej powłoki są wiskery. Czyli małe “włoski”, a dokładniej mówiąc kryształy włoskowe nitkowe. Ich średnica to od 0,1 μm do 5 μm i długość nawet do kilkunastu milimetrów. Powodować one mogą zwarcia. W zależności o jakim wtyku mówimy, może to mieć różne konsekwencje. W najgorszym wypadku spowoduje to uszkodzenie naszego zestawu audio lub czymś łagodniejszym, a mianowicie brumieniem i trzaskami. Czynnikami sprzyjającymi ich powstawaniu są m.in. zabrudzenia przed i po lutowaniu, podczas eksploatacji, częste zmiany temperaturowe, odkształcanie warstwy międzymetalicznej, czyli warstwy samego styku. Jednym z sposobów ich zapobiegania jest stosowanie koszulki termokurczliwej na lutowiu co ogranicza zabrudzenia oraz późniejsze rozwijanie się wiskerów. Ograniczanie wahań temperaturowych też opóźnia ich powstawanie.  Podczas lutowania w warunkach przemysłowych na automatach lutowniczych proces przebiega w atmosferze azotu co skutecznie ogranicza ich powstawanie podczas procesu lutowania. Przy produkcji kabli jest to niestety czynnik, który nie może być zastosowany.

Właściwości mechaniczne i elektryczne 

Różnice w konduktywności czyli przewodnictwie są tak małe, że wręcz pomijalne. W branży audio przyjęło się stosowanie stopu cyny i srebra. Uważa się, że taki stop ma lepsze właściwości przewodzenia. Wiodącą marką tworzącą spoiwa do zastosowań audio jest niemiecka firma WBT, którą osobiście bardzo chwalę za jakość i komfort lutowania. Zamiłowanie do spoiwa z domieszką srebra wzięło się zapewne z faktu, że srebro jest zaraz po grafenie jest najlepszym przewodnikiem, a w branży audio lubimy srebro i to bardzo. Prawda? Lecz to nie jest powód, dla którego stosuje się srebro w tym stopie. Srebro zwiększa zwilżalność, spowalnia proces utleniania lutu, oraz obniża temperaturę topnienia. Dla zwiększenia komfortu lutowania stosuje się dodatkowo w stopie miedź (Cu). Jej obecność wpływa pozytywnie na zwilżalność, jak i obniża napięcie powierzchniowe. 

Badając jakość połączenia lutowanego bierze się pod uwagę następujące czynniki. Zwilżanie-czym wyższa tym proces lutowania jest łatwiejszy, lepszy jakościowo, wymaga krótszego czasu lutowania i mniejszej temperatury, a połączenia są mocniejsze, oraz wytrzymałość mechaniczną. 

Spoiwo ołowiowe, a bezołowiowe można porównać do stali i szkła, gdzie stal to stop ołowiowy, a szkło to bezołowiowy. Szkło jest wytrzymalsze od stali, ale za to bardzo kruche. I tak samo jest w tym przypadku. Lutowie bezołowiowe jest trwalsze mechanicznie, ale za to jest kruche i podatne na różne obciążenia mechaniczne.

Gdyby wziąć pręt stopu ołowiowego i go wygiąć zachowa się stal, bez problemu się wygnie. Jeśli powtórzymy ten sam eksperyment z prętem z stopu bezołowiowego usłyszymy charakterystyczne trzaskanie jakby łamanych gałęzi. Jest to efekt pękania i rozrywania połączeń wewnętrznych.  

Przenieśmy teraz ten efekt na nasze kable. W zależności od konstrukcji wtyku, jeśli obciążenia przekazywane są na połącznie lutowane spoiwo zacznie pękać. Pękanie będzie skutkowało tym, że coraz mniejsza powierzchnia lutowia jest ze sobą połączona, a to w znacznym stopniu zwiększa oporność takiego położenia. Skutkuje to stopniowym pogarszaniem się jakości dźwięku, a ostatecznie całkowitym zerwaniem połączenia. 

Dlaczego spoiwa bezołowiowe?

Głównym powodem wprowadzenia stopów bezołowiowych stała się ekologia. W 2011 roku została wprowadzona przez Unię Europejską dyrektywa RoHS, zakazująca używania substancji niebezpiecznych jak ołów, rtęć, kadm w produkcji urządzeń elektronicznych w tym i kabli z włączeniem połączeń lutowanych. Wyłączone od tej dyrektywy są urządzenia wojskowe, medyczne, transport specjalny i wiele innych. W skrócie urządzenia, które muszą działać bezawaryjnie, ponieważ zależy od tego życie i zdrowie ludzkie. Sytuacja ta wytworzyła pewien paradoks. Motywując się dbaniem o środowisko i zdrowie osób zajmujące się montażem doprowadzono do odwrotnych skutków. Takie urządzenia mimo, że nie zawierają substancji zakazanych w dyrektywie, są mniej ekologiczne, z prostej przyczyny są bardziej zawodne i szybciej ulegają uszkodzeniu stając się odpadem, który trzeba zutylizować.

Lutowanie miękkie spoiwem bezołowiowym

W zależności od jej wysokości dzielimy na lutowanie miękkie i twarde. Lutowanie miękkie jest to typ łączenia metali, który wykonuje się w temperaturze poniżej 450°C najczęściej stopem zawierający związki cyny wraz z domieszkami innych metali. Jest to typ lutowania, który stosuje się w elektronice do łączenia podzespołów jak i kabli. Rozróżnia się przede wszystkim dwa rodzaje stopów. Te które zawierają ołów, czyli stopy ołowiowe, oraz te które jego nie zawierają, czyli bezołowiowe. Analogicznie lutowanie twarde jest to lutowanie powyżej 450°C, które nie jest stosowane w elektronice ze względu na wrażliwość elementów elektronicznych na wysokie temperatury. Taka metoda lutowania zastosowanie znajduje np. w przemyśle metalurgicznym.